تبلیغات در جدائی حوزه ها از امور اجتماعی و سیاسی‏ ‏‏ ‏‏من باید تشکر و قدردانی کنم از آقایان فضلایی که در قم و تهران اشتغال دارند به‏‎ ‎‏تعلیم و تعلّم. و امیدوارم که برای آتیۀ اسلام همه مفید و به طور شایسته آنچه که باید،‏‎ ‎‏وظیفه آنهاست عمل بفرمایند. ‏ ‏‏ مع الأسف ما هم دانشگاهمان و هم مدارس علوم دینیه مان هر کدام از یک جهتی‏‎ ‎‏نواقص زیاد داشت و نمی شد. و نمی توانستند نواقص را رفع کنند. دانشگاه از جهت اینکه‏‎ ‎‏اصلاً اساسش اگر هم بر این نبود که ایران را به دامن قدرتهای بزرگ بیندازد، کم کم به آن‏‎ ‎‏قضیه کشیده شد، و جوان های عزیز ما را آن اشخاصی که مأمور بودند، به نحوی که آنها‏‎ ‎‏می خواستند تبلیغ و تربیت می کردند و بعد هم می فرستادند به خارج، و آنها رویشان کار‏‎ ‎‏می کردند و بعد هم که می آمدند، بسیاریشان اصلاً با دیانت بکلی مخالف بودند، و‏‎ ‎‏بسیاریشان هم بودند که اگر هم مخالف نبودند نمی توانستند کاری انجام بدهند. در هر‏‎ ‎‏صورت دانشگاه وضعش این بود. مدارس علمی که ما حالا از آن روی هم رفته تعبیر‏‎ ‎‏می کنیم به فیضیه، آن از جهات دیگر ناقص بود، آنجا را مستقیماً نیامدند مثل دانشگاه‏‎ ‎‏تصرف کنند و نتوانستند بکنند. آنها با همۀ سختی ها در دوران رضاخان که سختی ها زیاد‏‎ ‎‏بود، تحمل کردند و راه خودشان را ادامه دادند و زمان بعد هم همین طور. لکن ما‏ ‏‎